Dag Kristien

Het mooiste aan je job als uitvaartbegeleider is de betekenis die je kan geven aan een mensenleven. Telkens weer stap je mee in een verhaal dat meer is dan een afscheid. De uitvaart van Kristien was in dat opzicht de ultieme weerspiegeling van waar het ons om draait: de omgang met mensen. 

Soms lijkt het alsof het gisteren was. Nu nog, enkele maanden na haar afscheid, kijken wij wel eens weemoedig terug op onze ontmoetingen met Kristien. De openhartige koffiemomenten, de wandelingen met Jerom en Siska, haar kinderen die er mee voor gezorgd hebben dat mama het afscheid kreeg dat ze wilde. Dan overvalt ons een gevoel van gerustheid. De dood is nooit positief, maar de manier waarop je ermee omgaat kan dat wel zijn. De dag na de uitvaart van Kristien was zo’n moment dat wij blij waren in deze branche te werken. Oprecht fier waren wij om wat er was verwezenlijkt. Pas als je voelt dat je echt iets waardevols verricht hebt, haalt de ‘mens’ het van de ‘ondernemer’.

Eigen creativiteit

Kristien kwam meer dan een jaar geleden bij ons langs. Een temperamentvolle, sterke vrouw. Ze leed aan vroegtijdige dementie en wilde bewust heengaan. Haar afscheid zou geen doordeweekse plechtigheid worden. Van een rouwcentrum of crematorium kreeg ze kippenvel. Het moest allemaal anders zijn. “Of wij haar hierin wilden volgen?”, vroeg ze zich af. Dat sprak voor zich. Uiteindelijk koos Kristien voor de Verbeke Foundation als bestemming van een zen-boeddhistische dienst. Al tijdens het eerste contact liet ze een heel aparte indruk op ons na. Ze was uitgesproken spiritueel. Bezig met het leven, en met haar afscheid van dat leven. Uren hebben we samen doorgebracht om de uitvaart te regelen tot in de kleinste details. Eerst met Kristien zelf, later ook met haar kinderen erbij. Uiteindelijk zou Kristien heel veel zelf doen. Zo creëerde ze haar eigen urne en liet ze haar levensverhaal met fotokadertjes vertolken. Prachtige kunstwerken van haar hand luisterden haar afscheid op. Even zovele uitingen van haar tomeloze creativiteit en levenslust.

Zoon droeg de urne, dochter de bloemen

De vormgeving van de uitvaart in het algemeen was uitzonderlijk. We bekeken samen met Kristien waar en hoe we alles praktisch konden plannen. Haar zoon zou de urne dragen, haar dochter de bloemen. Na de uitvaart moest alles verbrand worden. De dag zelf ademde de hele zaal Kristien. De gebeden, de wierook, het desserten buffet achteraf. Geen detail was onaangeroerd gebleven. Veertien dagen na de uitvaart werden de assen in een urne-omslag op zee uitgezet door de kinderen. We hebben Jerom en Siska daar later nog over gehoord. Ze waren ons dankbaar. Voor de warme manier waarop we hen tegemoet waren gekomen. Geen grotere voldoening dan een woord van dank van mensen met wie je zo lang op pad bent geweest. Wij hebben alles samen met de familie beleefd. Even waren wij mee deel van het gezin. Even. Net lang genoeg om er het mooiste afscheid van te helpen maken.